Ik loop er al weken op te broeden
Iets in mij wikt en weegt en ik kan de kern maar niet te pakken krijgen.
Niet direct een goed uitgangspunt voor het schrijven van een blog.
Maar de ervaring leert dat ‘niet weten’ vaak de voorbode is van een nieuw inzicht. Een kanteling, zoals die in de grote wereld voortdurend wordt geclaimd rond alle veranderingen in welzijn, zorg en participatie.
Wat kantelt er zich in mij? Aan iedere wezenlijke verandering gaat een periode van onrust vooraf.
Het is een soort stuurloosheid, waarbij overtuigingen die voorheen voor stabiliteit zorgden geen enkele zeggingskracht meer hebben. Onderbewust is er in mij iets aangeraakt. Is er iets in gang gezet en het enige wat ik te doen heb, is daar verwondert naar te kijken en er vragen bij te stellen. Nu ken ik dat gevoel als beeldend kunstenmaker. Het is maar al te vaak de voorbode van vernieuwend werk waarvan ik achteraf verbaasd kan zijn het zelf gemaakt te hebben. Dat ‘ik’ in voorgaande zin klopt niet, er was immers geen ‘ik’ meer aanwezig toen de handen een weg vonden langs verf, hout en linnen en dansten met de materie.
Dat ultieme moment van ‘ik verlies’ noemen ze de ‘flow’.
“BOEM”
“BOEM”, daar schiet een pijnlijk inzicht naar de oppervlakte, verpakt als vraag:”…en ken jij die flow eigenlijk ook bij al die onbetaalde maatschappelijke activiteiten die je onderneemt?” Nog voor ik wat beschroomd “nee” kan zeggen, klopt de tweede vraag alweer op de deur “…..en waarom doe je het dan idioot?”
Ik beken dat ik leukere dingen kan bedenken dan het bijwonen van bijeenkomsten die in het teken staan van ‘burgerkracht’, ‘burger aan zet’, ‘burgerinitiatief’, ‘baas in eigen buurt’ en hoe de hypes allemaal heten mogen. Wat er vaak ontbreekt is juist wat ik in mijn atelier als voedend ervaar. Ik zie op die meetings vooral mijzelf… in de ander met alle overtuigingen en clichés van de nieuwe tijd waarin de burger het voortouw dient te nemen. Het gebrek aan echt contact wordt er ruimschoots gecompenseerd door het gevoel belangrijk te zijn dan wel met belangrijke thema’s bezig te zijn. Een wel heel egocentrisch substituut in een proces waarin gepretendeerd wordt alles anders te willen doen.
“SHIT”
“SHIT” , daar zit ik dan in alle vroegte achter mijn laptop en ben compleet vastgelopen in mij eigen blog. Het onderbewuste heeft als een soort orakel van Delphi gesproken en ik weet dat ik me te verhouden heb met de inzichten die daarbij horen.
En natuurlijk keer ik mijn maatschappelijke inzet niet direct de rug toe, om te gaan golfen of glaasjes port te drinken bij de open haard. Prima tijdverdrijf, maar nu eenmaal mijn ding niet.
Nee, ik zal niet ontsnappen aan de vraag die me de komende weken tijdens bijeenkomsten en gesprekken hinderlijk zal lastig vallen: “…en jongen, heb je het hier nu naar je zin?”
Daar past dan de bescheidenheid bij van iemand die voorheen zo zeker leek te zijn van het theoretische en morele gelijk van zijn ‘kanteling’.
Wat rest is een onderzoek naar de waarden die we zullen moeten delen om een slag te maken in het werken aan nieuwe verhoudingen in buurt en wijk.
En zullen we de ‘ikjes’ dan maar wat meer thuis laten.
Daan, ik verbaasde me steeds over jouw tot nu toe optimistische kijk op de kanteling. Ik probeerde hem zoveel mogelijk te delen, maar zonder echte overtuiging. De flow vind ik zelden op de werkvloer. Voor mij is het altijd een soort Sinterklaas….ik weet dat hij niet bestaat maar speel het spel mee. Ik wil namelijk wel een kadootje aan het eind van de maand! Dit geldt niet alleen voor de werkvloer maar voor vele plekken. Ik geloof dat dat is wat ik van ‘onze gezamenlijk vriend’ heb geleerd: meespelen. Misschien juist wel omdat je hem er zoveel mankementen in ziet hebben 🙂 Liefs Lucy
Hoi Daan,
Ik waardeer je openheid over je twijfels. Het is niet leuk om vast te lopen in je eigen gedachtekronkels, waarheden en overtuigingen. Ook ik ken dit soort momenten heel goed.
Belangrijk is om je eigenwaarde niet (teveel) te laten afhangen van de omgeving. De belangrijkste ambitie in het (vrijwilligers)bestaan is volgens mij: het gevoel zinnig bezig te zijn. En als je bedenkt dat de ingeslagen weg uiteindelijk niet zo zinnig is, dan kun je beter een andere weg kiezen. Jij bent immers flexibeler dan de rest van de wereld, want die is veel te groot voor jou alleen.
En er zal vast wel weer een nieuw inzicht komen met verfrissende herkansingen.
Dag Bert,
Mijn geluk en eigenwaarde is (gelukkig) niet afhankelijk van de resultaten van mijn maatschappelijke inzet. Maar mijn thema is dat er een nieuwe ‘mind set’ nodig is om als actieve bewoners een overstijgende beweging te maken waarin het ‘wij’ leidend is. Dat vormt een correctie op al die geïsoleerde persoonlijke belangen die vernieuwing bedreigen.
Dag Lucie,
Op de werkvloer zie ik de worsteling van veldwerkers, die oprecht willen werken aan de ‘kanteling’, het ‘oude denken’ opzij willen zetten, maar ook gevangen worden in de onzekerheid van baanverlies en mogelijk ontslag. En dat zijn elkaar tegenwerkende krachten die het moeilijk maken om tot de ‘flow’te komen. Het ‘meespelen’ helpt dan om alle spelletjes te doorzien en de eigen rol te relativeren. Ik zie mijn blog dan ook primair als een vorm van ‘meespelen’.
Liefs, Daan