Aan ‘goede’ voornemers heb ik grondig de pest. Al dat geleuter over dingen heel anders willen doen, dat binnen twee weken weer verbleekt door de waan van de dag.
Liever bezin ik mij op een ‘jaarthema’. Alsof dat geen voornemen is. En dat is precies wat we vaak doen met heikele onderwerpen. We benoemen ze net even anders om er de scherpe randjes vanaf te halen.
Mijn blogs moeten het juist hebben van die randjes. Ik geef het toe, het schrijven ervan is mijn manier van het verwerken van wat anders als een irritante mantra gaat malen in mijn kop.
Het doorzeuren van thema’s , waar ik voorheen woedend of gefrustreerd over kon blijven. En bij bittere mensen blijf je liever op afstand. Schrijven als vorm van zelfgenezing.
Mijn jaarthema is mede geïnspireerd door cabaretier Youp van het Hek, waar een mooie documentaire over te zien was op de TV.
Youp werd daarin vergeleken met de hofnar uit de middeleeuwen. Een grappig klein mannetje in Pipo de Clownkleren met een heel grote muil, waaruit teksten rolden waarvoor anderen direct onthoofd zouden worden. Bij William Shakespeare verschijnt de hofnar ook in menig drama ten tonele. Het is de enige speler die precies doorgrond wat er gaande is aan intriges, machtstrijd, moord en doodslag, seks, drugs en rock and roll. Echter hij heeft geen belang. Hij is de ultieme toeschouwer die de ander een spiegel voorhoudt. Het is de belangeloosheid die hem de scherpte verschaft binnen een systeem waarin hij een marginale plek krijgt toebedeeld. De scherpte heeft eerder te maken met zijn rol in het systeem dan met de specifieke kwaliteiten van de speler. Laat dat mijn rol zijn voor 2015: het jaar van de hofnar!
Het systeem van Louis van Gaal
Kortom mijn legitimatie voor het schrijven van blogs in 2015 is bij voorbaat gegarandeerd, met een verwijzing naar bovenstaande kanjers. Leuk om je zo te verschuilen achter de autoriteit van anderen.
En dat is wat we met z’n allen in 2015 weer massaal gaan doen, ons verschuilen achter een autoriteit, in de vorm van bureaucratische regels, het gezag van de baas, de terreur van een partner, het gras van de buren, het systeem van Louis van Gaal of de clichés van een doorgedraaide populistische politicus. En zullen we ons als compensatie verwarmen met de reclamebeelden van de media die ons een instant vrijheidsgevoel beloven in de vorm van de nieuwste auto, een futuristisch koffiezetapparaat of een vakantie naar het laatste stukje ongerept aarde.
Consumptierobot
Mijn angst is soms dat we dreigen te verworden tot consumptierobotten, die in de kern zinloos werk doen, achter grijze monitoren die orde en regelmaat suggereren, maar die alleen de illusie in stand houden van een controleerbaar systeem, zonder dat we zicht hebben op de rol die we daarin spelen. Dat proces heet ‘vervreemding’ en niemand die daar geheel aan ontsnapt.
Daarmee is ook de grens aangegeven van de wijze waarop ik in mijn blogs de gekte van onze samenleving wil beschrijven.
Het is niet de ‘zondaar’ maar de zonde die moet worden blootgelegd, opdat ik mijzelf en de ander niet opzadel met schuld, maar wel registreer waar we met z’n allen collectief aan lijden.
Mijn jaar van de hofnar begonnen.