Evert, onze buurtwerker heeft afgelopen week afscheid genomen. Hij gaat met vervroegd pensioen en ik ga hem missen. Wat wel jammer is, dat een echt afscheid er voor hem en ons niet in zat. Een buurthuis hebben we niet meer, dus moesten we naar een lullig zaaltje van een kerk, waar ik nu niet direct de neiging heb om er de polonaise te gaan lopen, met Evert voorop. Beschaafd afscheid nemen, past niet bij Evert en ook niet bij onze buurt. Dus hadden we een lied ingestudeerd, waarin alle zieke grappen over sociale werkers zaten, om te eindigen met de zin ‘Nee, nee, nee, daar deed Evert niet aan mee!”
Wankele koffietafel
De week voor zijn afscheid kwam hij nog even op de koffie. En probeerde hij uit te leggen wat er allemaal verandert in buurten en wijken. Daarvan heb ik het woord ‘ kanteling’ nog onthouden omdat ik daarbij steeds moest denken aan het wankele koffietafeltje van Tante Annie, dat in haar tuin, jaren zijn best deed om in evenwicht te blijven. Totdat Pieter, haar man, tijdens een met bier overgoten gesprek over ons nationale voetbalelftal met beide ellebogen op het tafeltje leunde en daarna naar Annie, die in de keuken stond, riep: “Annie wist je dat het koffietafeltje gekanteld is?”
Man, man, man, wat hebben we gelachen!
Kanteling
Toen ik Evert vroeg of hij dat bedoelde met ‘de kanteling’ moest ook hij vreselijk lachen. En toen gebeurde er iets wat ik nog nooit bij Evert had meegemaakt. Evert werd emotioneel. Nu rolde er niet direct dikke tranen over zijn wangen, maar hij was wel aangedaan. Dat vind ik trouwens een heel mooi woord, net zoals ´kanteling´. Mijn vader zei dat altijd, als bij stiekem achter de buis zat te grienen, omdat het Wilhelmus speelde nadat ene Keesie Verkerk een medaille met schaatsen gewonnen had en wij hem daarmee een beetje zaten te jennen. Pa zei dan: “Ik ben niet emotioneel, ik ben aangedaan”. Nu Evert was aangedaan, en ik heb toen mijn knopje voor zieke grappen, maar even uitgedaan. Wat Evert daarna zei, zal ik niet snel vergeten. “Jij bent die kanteling”, zei hij, “omdat anders dan het tafeltje van Annie, jij stevig op jouw poten staat. En de overheid van mensen als jij verwacht dat ze mijn werk gaan overnemen…”
Kattenbak
Toen was het lang stil en probeerde ik te begrijpen wat Evert precies zeggen wilde.
Nu, ik ben loodgieter en geen sociaal werker. Voor de dingen die ik in mijn buurt doe, word ik niet betaald. Moet er ook niet aan denken, omdat de lol er dan direct af zou zijn. In mijn werk zijn er klussen die ik graag doe. Maar er zijn er ook waar ik zwaar de schurft aan heb, zoals laatst in een woning waar ze van het woord ‘kattenbak’ nog nooit gehoord hebben, terwijl er wel minstens vier van die monsters rondliepen. Zelfs betaald zou ik daar nog niet voor sociaal werker willen spelen.
Dus heb ik Evert mijn kanteling weer teruggegeven. Hij is onvervangbaar, punt uit.
En als al die heren en dames die de ‘kanteling’ hebben uitgevonden om de maand op bezoek moesten gaan om te kijken of dat kattenvrouwtje zonder kattenbak nog leeft, dan voorspel ik je dat we Evert binnen de kortste keren weer terug zouden zien. En dat wij dan ‘aangedaan’ zouden zijn.