Twee maanden geleden ging het uit tussen mijn vriendin en mij.
Gelukkig werd het geen oorlog, en hebben we ‘goed afscheid genomen’, alsof zoiets echt bestaat.
De spullen zijn verdeeld en A. is tijdelijk weer bij haar moeder ingetrokken.
En hoewel ik helemaal geen trek had in een nieuwe relatie heb ik me toch laten verleiden om effe op ‘Tinder’ te gaan kijken. Daar komen tientallen dames voorbij op je mobiel en hoef je alleen maar aan te klikken of je ze leuk vind of niet. En omgekeerd. Doe dat vooral niet als je een slok op hebt, want dan blijf je dames aanvinken, die vervolgens gaan chatten voor een date.
Supermarkt
En voor je het weet ren je van de ene date naar de andere en waan je jezelf in een supermarkt waar ze zoveel smaken hebben dat je niet meer kunt kiezen. Godzijdank ben ik op de drempel van die supermarkt weer wakker geworden met de vraag:”Jochie, is dit nu wat je echt wilt ?” Wel goed hoor, om jezelf soms die vraag te stellen. Dan moet je wel effe wachten op het antwoord en er ook naar willen luisteren. Dat lukt alleen als je de hormonen even onder controle hebt. Laat dat gelukkig bij mij het geval zijn geweest.
Zwakke momenten
De zwakke momenten heb ik kunnen bestrijden met het schrijven van mijn verhaaltjes.
En zo heeft mijn dagboek mij gered. Zelfs meer dan dat. Het dagboek heeft me een nieuwe vriendin gebracht. Een ‘Pipo’ die net in de buurt is komen wonen. Via Arjan, waarover ik in het vorige verhaaltje schreef, wist ze van mijn bestaan. Ze sprak me aan op straat en we spraken af bij haar thuis. En daar kwam ik terecht in de wondere wereld van wat zij met een duur woord het ‘spirituele ’ noemde. Afgezien van de 30 punten bij Scrabble, viel ik van de ene verbazing in de andere. Je kunt dat het best vergelijken met een Chinees uit Peking die in de iglo van een Eskimo wordt gedropt. Zie je het voor je?
Maar gelukkig hadden we niet veel woorden nodig. God wat is ze mooi en mij vindt ze een ‘lieve knuffelbeer’. Ze gaat me nu uitleggen hoe het ‘tussen hemel en aarde’ een beetje in z’n werk gaat.
En ik ga als tegenprestatie haar WC pot vervangen. Dat houdt haar tenminste een paar keer per dag met de voeten op grond, zullen we maar zeggen. Haar energie gaat naar boven, die van mij diep de bodem in. Komen we elkaar, hoop ik, ergens onderweg wel weer tegen.
Beauty and the beast
Maar waar het over gaat: ik zie steeds meer voordelen bij de nieuwe bewoners die in onze straat huizen kopen. Het is weer wat anders dan de grappen en grollen in buurthuis ‘het Hoekje’. Maar ik heb ook wel een probleem. Hoe vertel ik dit mijn maten, zonder dat ik de komende weken door de mangel ga, met alle zieke grappen over de ‘Beauty and the beast’, want die film hebben ze natuurlijk allemaal wel gezien! Ik zie die ponems al ik met M. ( ik mag haar naam nog niet noemen) aan mijn arm ons buurthuis kom binnenzeilen. Zou wel goed zijn voor mijn ego, waarvan M. beweert dat die helemaal niet bestaat, en de roddeltantes in de buurt de zomer door helpen. Dus kan ik dit stukje maar beter niet naar de redactie van Bewoners033 sturen.
Maar ja, wie zegt dat Peter altijd voor het meest verstandige kiest?
Peter W.