Beste mensen,
Nu steeds meer bewoners in mijn buurtje mijn verhaaltjes gaan lezen, moet ik eerst iets duidelijk maken. Mensen die denken dat ik met mijn schrijfsels de buurt omlaag haalt , omdat er ook tandeloze en kreupele mafketels worden opgevoerd, zijn vooral aan een nieuwe leesbril toe. En anderen die denken dat de buurt een soort paradijs voor luibakkende uitkeringstrekkers is, kunnen beter emigreren naar Mars. Vergeet dan niet een paar Snickers mee te nemen en de uitkering even stop te zetten.
Een buurt met een opdracht
Mijn buurt is mijn buurt, in goede en slechte tijden, met echte mensen, sommige zijn om te knuffelen en anderen daar ga je met een boogje omheen, maar niet zonder ze even dag te zeggen.
Het is wel een buurt die een opdracht heeft, en dat is om buurt te blijven waar je fijn kan leven en terecht kan bij de buren als het even niet mee zit. En ik schrijf niet om iemand af te zeiken en ook niet om iemand heilig te verklaren. Dat laatste is geheel gereserveerd voor die travestietenbuurt in Rome.
Liever loodgieter
Ik schrijf ook niet om iemand te veranderen, want loodgieten is vele maken leuker dan sociaal werker spelen. Als een lekkende leiding weer gesoldeerd is, en een mevrouw opgelucht de keuken kan gaan dweilen, gaat een tevreden Peter naar het volgende klantje. Als sociaal werker krijg je steeds te horen wat er niet deugt in de buurt en wordt er van je verwacht dat effe te gaan regelen. Mij niet gezien. Nee, ik schrijf omdat ik er een nieuwe verslaving bij heb. Nooit kunnen beseffen dat ik ook tijdens mijn werk al zit te prakkiseren waarover ik nu weer zal schrijven. Het moet niet gekker worden.
Een Pipo in de tuin
Maar Pa zou trots zijn, omdat ik zijn stokje heb overgenomen. Pa, die altijd zei niet te letten op de verschillen bij de mens, maar te zoeken op dat wat ze samenbrengt.
En dat laatste is deze week gebeurd! Na mijn vorige stukje over Pipo’s en Bingo’s, kreeg ik zowaar bezoek van Arjan, die zei zich vereerd te voelen een Pipo te mogen zijn.
Waarna we alle eigenschappen van Pipo’s en Bingo’s onder het genot van een pilsje in de tuin eens goed hebben doorgenomen. Dat was meteen dikke pret. Arjan zei dat we zo naar een cabaretfestival kunnen gaan en ik toen stelde ik voor om maar een eigen festival te organiseren in het Hoekje.
Veroordeeld tot mekaar
Maar waar het om gaat is dat we elkaar hebben gevonden. Omdat we veroordeeld zijn tot mekaar als buren. En daar het beste van willen gaan maken. Want na het vierde pilsje waren er geen Pipo’s of Disco’s meer in de tuin, maar Arjan en Peter, die mekaar mogen. En hadden we ontdekt allebei een beetje buurtgek te zijn of dat te willen gaan worden.
Na zo’n avond , loop ik dan wel eens naar de foto van Pa , op het dressoir. Nee, ik ga niet sentimenteel doen, maar wil wel zeggen dat ik dan naar dat vriendelijke kopje kijk en zacht tegen hem zeg :”Bedankt Pa, voor alles dat je mij hebt meegegeven in het leven”.
Peter W.