Kent u die uitdrukking : “Ik ben er helemaal klaar mee” ?
Nu, ik wel en ik weet inmiddels ook hoe dat voelt, dat ‘klaar zijn met iets’.
Had ik net besloten mij minder druk te maken over allerlei zaken aangaande de actieve burger in de buurten en wijken van Amersfoort, mijn toon als blogger te matigen en vooral te schrijven over alle mooie dingen die er Zijn in mijn omgeving .
Gebeurt er DIT!
En DIT gebeurt ook nog in MIJN wijk.
Burenhulpproject
In mijn wijk nam ik ruim 2 jaar geleden – samen met een directrice van een ouderencentrum- het initiatief voor een burenhulpproject dat zich vooral richtte op een groeiende groep van 80+ bewoners. We begonnen voortvarend met minimale vergaderingen en een maximale output.
In korte tijd schoven 2 professionele partners bij ons aan. Ravelijn was in staat om ‘buurtvoorlichters’ in te zetten, die -per buurt- huis aan huis aanbelden bij bewoners. In het kader van de wederkerigheid, werd niet alleen geïnventariseerd wat de noden en behoeften waren ( vraagkant), maar ook wat burgers zelf wilden bieden aan diensten voor hun buren ( aanbodkant). Het aanbod oversteeg de vraag vele malen, als verheugende indicatie dat veel bewoners bereid zijn naar hun buren om te zien. Aanbod en vraag werden vervolgens aan elkaar gekoppeld, wat mooie ‘matches’ opleverden. Een tweede professionele partner Welzin/Beweging 3.0 leverde de coördinatie van het project , met 8 uur per week.
En toen hoorde ik niets meer
En toen hoorde ik lange tijd niets meer, ik ben immers in mijn buurt geen professional. Tot ik onlangs bij toeval vernam dat ‘ons ‘project vrijwel ter ziele is. Bij nadere informatie bleek dat Welzin/Beweging 3.0 de coördinatie-uren uit het project getrokken had. Zonder enig overleg, overdracht aan vrijwilligers, afbouw van werkzaamheden, of terugkoppeling naar bewoners. De administratie is een chaos en naar verluidt worden de adressen van bewoners nu gebruikt binnen het wijkteam van professionele hulpverleners.
Begrijpt U, waarom ik er helemaal klaar mee ben?
Immers in de transitie WMO/AWBZ is uitgerekend de verbinding van de informele zorg (burenhulp) met de professionele zorg een van de belangrijkste aandachtspunten. En met het failliet van ons wijkzorg project geven we wel een slecht signaal af aan al die bewoners die hebben aangegeven dienstbaar te willen zijn voor hun buurt.
Wat blijft is schaamte, dat een veelbelovend project in zo’n korte tijd om zeep geholpen kan worden. Het wordt tijd om dit soort zaken maar eens gewoon te gaan benoemen. Zullen we er maar een ”Ik ben er helemaal klaar mee!” project van maken?
Bevlogen vrijwilligers
Wat tevens blijft is de doelstelling om van het burenhulpproject alsnog een succes te maken, in een nieuwe samenwerking van bewoners en met de support van de overgebleven, wél betrouwbare professionele partners.
Kortom we zijn op zoek naar 2 bevlogen wijkbewoners, met liefde voor de medemens en in het bezit van coördinatiekwaliteiten, die zich voor langere tijd willen verbinden. Zij worden voorzien van een laptop, ‘n smartphone met abonnement en een royale vrijwilligersvergoeding én worden gedurende een jaar intensief begeleid. Dit keer zijn de bewoners van Schothorst zelf aan zet!
Ja, laat ik dan maar eerlijk zijn, ik heb vergelijkbare zaken meegemaakt. Om als vrijwilliger met professionals samen te werken (die menen de wijsheid in pacht te hebben), moet je een behoorlijk incasseringsvermogen hebben. Het eerste voorbeeld dat me in gedachten schiet is het mislukte proefproject “de buurt hondenpoepvrij”. Het is overigens al weer jaren geleden, en de betreffende ambtenaren werken al lang niet meer op het Amersfoortse stadhuis. Het enige wat ik er achteraf van kan zeggen is: dat naar mijn stellige mening bij dat project gewoon geen leer getrokken is uit de opgedane ervaringen. Daarom zijn vrijwillige buurtbewoners, die immers niet vertrekken, zo belangrijk als ervaringsdeskundige. Het is te lang geleden gepasseerd om er nu nog een case over te schrijven. En als je aan de bel trekt, dan vinden mensen je ineens niet zo aardig meer.
En dan die andere case: “Vuur in de wijk”. Volkomen in de mist gegaan. En nog een voorbeeld: cultuur in de wijk. Ik heb het allemaal meegemaakt. Als iemand die dit leest iets herkent in zijn of haar eigen praktijk, schrijf het op en maak er een case van. Lever het in bij het bewonersweb. Stuur je verhaal naar kerngroepweb@gmail.com. Door verschillende cases naast elkaar te leggen en te analyseren kunnen we ervan leren. Het is een eerste stap om te voorkomen niet nog eens in dezelfde fout te vervallen. Achterhaal waarom iets niet goed gegaan is. Maak je verhaal een beetje anoniem, want het is niet de bedoeling om iemand de zwarte piet toe te schuiven. Wel om er van te leren.
AMEN! Zo gaat het dus vaak. Ik heb vaak gedacht dat ik de fout maakte dingen niet af te maken. De werkelijkheid is echter dat initiatieven projectmatig worden ondersteund. Beschikbare budgetten kunnen niet worden aangevraagd omdat ‘ men niet aan alle eisen voldoet’ . Uiteindelijk gaat om dit soort redenen niet het initiatief ter ziele, maar de ondersteuning stopt als de gemeenteagenda ” einde project’ heeft genoteerd. De gemeente maakt niets af, laten we dan als burgers het goede voorbeeld geven en gewoon doorgaan en elkaar van dienst zijn. Misschien kan ik iets betekenen. Neem vooral contact op!
Heel herkenbaar. Ook ik heb diverse van dit soort projecten geïnitieerd en/of meegemaakt. Daarbij ging het om mantelzorg, het betrekken van allochtonen bij wijkprojecten, het verbeteren van communicatie rond bomenkap en het vergroenen van de Amersfoort. Waarbij steun door professionals (ambtenaren, zorgmedewerkers van beweging 3.0 of buurtwerker) zou worden ingezet, maar als puntje bij paaltje komt, haken de professionals af of leveren niet wat beloofd is. De communicatie en terugkoppeling is bar en boos. Mijn analyse is dat het een gebrek aan betrokkenheid is (de ambtenaren wonen niet in Amersfoort; kennen het gebied of probleem niet goed) of men heeft te veel taken op zijn bordje zonder goede prioriteitstelling gesteund van bovenaf. En inderdaad, zoals Joke Sickmann ook schrijft, als je aan de bel trekt vinden mensen je ineens niet zo aardig meer. Dus ik denk, met Daan Vosskuhler, meer dan eens: Ik ben er klaar mee! Mensen zoals Christina, die hun steun aanbieden, geven ‘de burger’ weer moed. Dus we gaan door, leren en leven, mét elkaar.
In Nederland, projectenland, is miljoenen besteed aan steeds weer nieuwe ‘innovatieve’ buurt en wijkprojecten, die uit de koker van de systeemwereld van overheid en instellingen kwamen. Maar al te vaak was het ‘voor’ de burger’ en niet ‘met’de burger. En met het eind van de subsidietermijn kon je dan ook zien dat er geen enkele follow up kwam. Soms zelfs bleven rapportages aan de subsidieverstrekker uit. Gelukkig, komt daar nu meer en meer kentering in, nu burgers bottom up zelf initiatieven gaan ontwikkelen. Ik begrijp de reactie van Wendy goed, meerdere keren heb ik ook de neiging gehad het bijltje in mijn wijk er bij neer te gooien. Als je in een paar jaar 4 opbouwwerkers zag komen en gaan, wist je dat het weinig zin had te investeren in samenwerking. En ook nu, in de analyse van de blog die ik schreef is gebrek aan goede communicatie met de burger, maar ook tussen de betrokken instellingen hoogstwaarschijnlijk de reden van de huidige impasse, Het wordt tijd dat de gemeente kwalitatieve eisen gaat stellen aan die communicatie, als voorwaarde voor subsidiëring. Daarbij zullen instellingen ook meer als uitvoerder op de achtergrond moeten raken, om de regie bij de burger te laten. En dat is wennen voor de sector, die bovendien wordt geconfronteerd met immense bezuinigingen, waardoor continuïteit binnen projecten zo wie zo al onder druk staat.
Het is goed dat we elkaar gisteren hebben gesproken tijdens de Buurtborrel033. Uit ons prettige gesprek gisteren bleek maar weer hoe belangrijk heldere communicatie is. Dit zorgt ervoor dat feiten op tafel komen en, waar nodig, nuance wordt aangebracht. Dit gesprek biedt een opening naar een vervolggesprek over het succesvol voortzetten van Burenhulpdienst (BHD) in de Koperhorst, een project dat allerminst ter ziele is.
Laten we voorop stellen dat we bij WELZIN graag signalen ontvangen van betrokken buurtbewoners. Betrokkenheid wordt zeer gewaardeerd. Betrokkenheid van bewoners is ook hard nodig om, in samenwerking met professionele partners en bewoners uit de wijk, projecten zoals BHD in de Koperhorst op te zetten en ook in de toekomst tot een succes te maken.
Enkele feiten op een rij. Eind 2012 is in Schothorst gestart met het project ‘Omzien naar elkaar’, waar de BHD van de Koperhorst het eerste initiatief was. Naast de bijdrage van wijkbewoners, zijn ook Ravelijn en WELZIN aangehaakt om het project te ondersteunen, met als doel het draagvlak in de wijk voor ‘Omzien naar elkaar’ te vergroten. De ondersteuning van WELZIN is gestart met de zorg voor het matchen van vraag en aanbod.
In 2013 is gezamenlijk hard gewerkt aan het project, met succes. In 2014 is het project ook doorgelopen, hoewel minder hard dan het jaar ervoor. Het is waar dat er vanuit WELZIN een aantal heroverwegingen moesten worden gemaakt die invloed hadden op het aantal betrokken uren bij dit project. Door verschuivingen in het sociale domein, de inzet van uren WELZIN zijn deels naar het wijkteam gegaan, is een andere verdeelsleutel van uren en taken voor 2014 ontstaan. Omdat in dit project BHD al twee professionele partners betrokken waren heeft WELZIN de keus gemaakt een stapje terug te doen.
Het bleek in het project lastig om genoeg vrijwilligers in de wijk te vinden en te houden om de continuïteit van het project te helpen waarborgen. De wil vanuit de bewoners is er zeker, maar je bent nooit vrijwilliger alleen, je hebt er nog een heel leven naast. Dat maakt het voor veel mensen moeilijk om zich consequent in te zetten voor de BHD in de Koperhorst. Dat vinden we heel begrijpelijk. Wel heeft dit gevolgen voor het verloop van het project.
Niettemin is er vanuit WELZIN nog steeds inzet en overleg gepleegd voor de BHD in de Koperhorst. In het project “Omzien naar elkaar” zijn er toch al zo’n 100 matches tot stand gebracht. Er is nog steeds overleg tussen de betrokken professionele partijen over verder verloop van dit project en er worden plannen gemaakt hoe dit project zo goed mogelijk kan voortbestaan, met de beschikbare middelen.
Zo is het plan dat de receptie van de Koperhorst zich gaat inzetten om vraag en aanbod te matchen en te registreren. Op dit moment is een vrijwilliger bezig om de beschikbare gegevens van WELZIN en Ravelijn samen te voegen. Daarnaast is in het kader van het bredere project ‘Omzien naar elkaar’ een Repaircafé en een Wijkklussendienst gestart in de wijk.
Uiteindelijk zullen vooral vrijwilligers en wijkgenoten eigenaar moeten worden van BHD, waarbij organisaties als WELZIN, Ravelijn en mogelijk andere betrokkenen vooral lichte toerusting bieden als bewoners er zelf niet uitkomen. Draagvlak in de wijk zelf is essentieel voor het voortbestaan van dit soort initiatieven.
De oproep aan bevlogen vrijwilligers aan het einde van uw blog ondersteunen wij dan ook van harte!
Nogmaals hartelijk dank voor uw eigen betrokkenheid en bevlogenheid. Hopelijk leiden én ons gesprek van gisteren, deze reactie op uw blog én het vooruitzicht op een gezamenlijk vervolggesprek tot de open communicatielijnen die nodig zijn om projecten in de wijk tot een groter succes te maken.
Nog wel leuk om even te noemen dat gisteren tijdens de buurtborrel de BHD Randenbroek Schuilenburg werd verrast met de Buurtweter onderscheiding voor dit goed lopende initiatief.
Met vriendelijke groet,
Mia van den Heuvel
Manager WELZIN
Beste Mia,
Helaas betekent een ‘prettig gesprek’ ‘nog niet dat ik wat voor jou ‘ feiten’ zijn als zodanig kan onderschrijven. Het is een versie, waarvan een evaluatieonderzoek met alle direct betrokkenen moet aantonen of het ‘gedeelde feiten’ zijn. Daarom is het niet handig om op details in te gaan. Dat Welzin graag wil weerleggen dat er missers zijn gemaakt, kan ik goed begrijpen. Mijn conclusie blijft evenwel staan: het burenhulp project is momenteel op sterven na dood; van enige communicatie was geen sprake ; het mij als initiatiefnemer niet tijdig informeren een regelrechte blunder. En als een evaluatie zal uitwijzen dat ik het bij het verkeerde eind heb, ben ik de eerste die dat op Bewoners033 zal melden!