Nu we niet meer weten waar we aan toe zijn , de arbitraire schulden van onze Stad tot astronomische bedragen zijn opgelopen en in theorie alles wat aan cultuur, infrastructuur, wijkontwikkeling en welzijn en zorg is opgebouwd nu ter discussie staat, blijft er alleen het ‘niet begrijpen’ over.
Nee, ik ga niet met een beschuldigende vinger wijzen en heb zelfs geen behoefte om analyses los te laten op de diepe crisis die een prachtige stad verscheurt, maar voel diep in mij de machteloosheid van verdeeldheid die ons allen treft.
Een machteloosheid die alles en iedereen terugwerpt op lijfbehoud en blijkbaar om een ontoereikend politiek strategisch antwoord vraagt, dat alleen nog zeggingskracht heeft binnen de eigen kring van intimi waarin specifieke belangen worden gedeeld.
Kortom ik zie alleen maar verliezers, ongeacht wat de uitkomst is.
Nieuwe verhoudingen
En misschien moet uit dat verlies wel de kracht worden geput om in geheel nieuwe verhoudingen te gaan onderzoeken wat we in onze stad als verworvenheden wil blijven koesteren, zonder een destructieve overlevingsstrategie van ‘laat ons de laatste zijn die aan de bezuiniging ten onder gaan’ houding.
Want we kunnen de waarde van cultuur, festivals, wijkcentra, infrastructuur, zorg en welzijn,wijkonderhoud -en noem maar op- niet met elkaar wegen. Hier stopt ook de betekenis van partijpolitiek, of het nu coalitie of oppositie betreft.
Een verdeeldheid die pijnlijk in alle hoeken en spelonken van de stad voelbaar wordt, maar geen antwoord geeft op de noodzaak van schouders die gezamenlijk lasten gaan dragen die anders ondraaglijk zijn. Hoe apolitiek kun je als blogger zijn ?
Alles is politiek
Vanmiddag zei ik nog: “Ik kan en wil geen blog meer schrijven over deze stad, omdat alles politiek is geworden”. Nee, ik wil en kan geen speelbal zijn in het onnavolgbaar gekrakeel van een gepolitiseerde discussie die niets gaat toevoegen aan de klappen die onvermijdelijk gaan vallen.
En nu zit ik mijn machteloze teksten uit mijn computer te rammen omdat ik overeind wil houden waar we als stad trots op kunnen zijn.Onze wijken, onze muziekschool, onze festivals, het onderhoud van onze buurt, de thuiszorg voor mijn buurvrouw, het buurtbudget in mijn wijk die juist aan sociale samenhang aan het groeien is.
En vraag ik mij af is dit het sombere voorland is van wat ons als burger te wachten staat. Een samenleving die ten diepste verdeeld is, met scherpe scheidslijnen tussen hen die de materiële luxe hebben van het kunnen voeren van de ‘eigen regie’ en de snel groeiende groep die daar alleen maar halsreikend naar kan uitkijken.
En wellicht is het late uur en een extra glas wijn wel debet aan deze zware woorden en heb ik geen enkel antwoord op de pregnante vragen die onze stad domineren, toch wil ik mij niet laten verleiden tot een keuze in de schaarste die ons digitaal werd aangeboden. Ik die altijd dacht in ‘politiek correctie termen’ doe even niet meer mee! Wie het weet mag het zeggen..
Ik weet het niet, maar ik ga toch wel wat zeggen. Dank voor je ontboezeming Daan!.. Een beetje pathetisch misschien, maar daar houd ik van en ik weet zeker dat je gelijk hebt. En ik snap er echt niets van dat de meesten het niet snappen, of het niet willen snappen. Is dat omdat ze niet echt door hebben wat er gaande is? Is het omdat ze niet hardop durven beamen ja ja, zo is het. Waar is men dan toch zo bang voor? Is het misschien een oerdrang tot zelfbehoud? Het is geen kunst om tegen mensen die afhankelijk zijn – om welke reden dan ook – te roepen: help help, schrijf naar de gemeente dat je het erg vindt als er geen vioolles meer gegeven wordt. Onzin! Natuurlijk zullen de muzieklessen doorgaan. Het is wel een kunst om je kinderen te leren hoe goed het kan zijn om samen te werken, met elkaar in overleg te gaan. Niet uit eigenbaat, maar uit baat voor ons allen. Maar ja, als grote mensen dat niet kunnen, wat mag je dan nog van onze kinderen verwachten. Ik geloof nog steeds dat we er uit gaan komen. We hebben nog niet alle mogelijkheden verkend. Het schip is nog niet gezonken