Stadhuis als bastion en bestuurlijke vernieuwing als breekijzer?

Ik geef het toe, ik ben niet echt ingewijd in de bestuurlijke wereld van ons stadhuis. Mijn ingang verloopt via burgerinitiatieven die ik die graag ondersteun, en dat is per definitie een beperkte ingang. Het is echter wel het snel groeiende domein van de burger die wil experimenteren met het ontwikkelen van een grotere mate van verantwoordelijkheid voor het leefklimaat in buurten en wijken. Dat raakt direct het gemeentebeleid waarin een terugtredende overheid graag taken overdraagt aan de actieve burger. So far, so good.

Bestuurlijke vernieuwing
Om die nieuwe beleidsintentie stevig te verankeren ontkomt de gemeente niet aan een bestuurlijke vernieuwing. De eerste stappen daartoe zijn al man en vrouwmoedig gezet. Landelijk wordt Amersfoort met een gemeentesite waarop ruimte wordt geboden voor Bewoners033.nl, het werk van Het Nieuwe Samenwerken en recent het G1000 experiment, gezien als een koploper. Kortom er wordt geïnvesteerd in de dialoog met de burger. Een heel ander verhaal tekent zich echter af als de burger zich omwille van zijn gezwoeg in buurt en wijk moet gaan verdiepen in de complexe werking van het bestuurlijke apparaat. Dan komt al snel aan het licht dat de verkokering die er tussen alle afdelingen bestaat kan betekenen dat een innovatief energieproject waarbij de ene afdeling staat te juichen door een andere afdeling eindeloos wordt getraineerd.
Dat wordt nog ernstiger als je aan raadsleden vraagt hoe de vork precies in z’n steel zit. Daarvoor kun je beter te raden gaan bij ex-raadsleden, die opvallend opener zijn in hun analyse, dan de huidige volksvertegenwoordigers. Maar in feite komt hun commentaar op hetzelfde neer: “We weten het vaak niet precies en met alleen veronderstellingen heb je geen harde case”. Kortom ook raadsleden kunnen zich beklagen over een apparaat waarin direct contact met ambtenaren taboe is. Of zoals een raadslid zegt: ‘De info komt van de ambtenaren via de griffie bij de raadsleden, die informatie is al gefilterd en onvolledig. Voeg daarbij dat veel ambtenaren niet in Amersfoort wonen en nauwelijks weten wat er in buurten en wijken echt speelt en je hebt als raadslid een probleem om ontwikkelingen op de voet te volgen”. Dat is een pijnlijke constatering voor gekozen burgers die geacht worden het gemeentebeleid op de voet te volgen, maar zich sterk bewust zijn van hun beperkingen.

Politiek met een menselijk gezicht
Beperkingen op een ander niveau dienen zich aan op het gebied van de nieuwsvoorziening aan de burger. Van enige inhoudelijke journalistieke berichtgeving over de handel en wandel in het gemeentehuis is al lang geen sprake meer. Natuurlijk zijn er media die graag duiken in de waan van de dag, maar van een vorm van het gedegen journalistiek volgen van beleid is al jaren geen sprake.
Tot voor kort was er een opvallend lichtpuntje. Met de beeldverslagen van Rob Lampe, die de perikelen in de Raad op geheel eigen wijze ‘behapbaar’ maakte voor de burger kreeg politiek ineens een menselijk gezicht.

Rob is gestopt
Rob is gestopt. Zijn rapportages bleken vrijwilligerswerk te zijn. Een wel heel veeleisende ‘hobby’ gezien de kostbare technische apparatuur en de vele uren die in een montagekamer worden doorgebracht. Dat bracht Rob op het idee een beroep te doen op een incidentele= eenmalige subsidieaanvraag voor journalistieke producties. Een adviescommissie van ‘betrokken burgers’ wees de aanvraag vervolgens af, volkomen voorbijgaand aan de waarde die veel Amersfoorters toekennen aan de items van : “Stadhuisplein 1” gezien! Het college van B.&W. nam dat advies gemakshalve kritiekloos over.
Exit Rob Lampe. Het is gissen naar de achtergronden van deze aanslag op waardevolle vrije nieuwsgaring. Maar zoals raadsleden al zeggen: “We weten het vaak niet precies en met alleen veronderstellingen heb je geen harde case”.