Veel gekker moet het niet worden!

Even leek het of de jaren ’60 van de vorige eeuw waren teruggekeerd.
Studenten in Amsterdam willen via bezettingsacties het bestuur van hun universiteit laten zien dat ze genoeg hebben van de koude sanering van hun faculteiten. Dit dictatuur van de economie heerst over de kwaliteit van het onderwijs en hun bestuurders hebben zich te ver verwijderd van hun achterban. Maar anders dan die jaren ’60 gaat het dit keer niet om een maatschappij die geheel op de schop moet, maar hoor je in de interviews de studenten niets anders uiten dan bezorgdheid dat hun opleidingen devalueren of zelfs geheel dreigen te verdwijnen.

Participatie samenleving
De dictatuur van de economie op het gebied van de veel gepredikte participatiesamenleving komt even later op een geheel ander niveau via de buis mijn huiskamer binnen denderen. Een strijdbare oma, die met hart en ziel en zonder enige vergoeding op haar kleinkinderen past wordt voor tienduizenden euro’s aangeslagen door de (A)sociale Dienst, die bepaalt dat hier sprake is van diensten die betaald hadden moeten worden en die niet zijn gemeld.
Zet hier tegenover de onophoudelijke oproep aan de burger om verantwoordelijkheid te nemen voor het eigen welbevinden, actieve ‘burgerkracht’ en zelfredzaamheid en je vraagt je af wie er gek is geworden.

Vertrouwen
Beide voorbeelden vormen een illustratie voor een snel groeiende kloof tussen bestuurders en politici aan de ene en de ‘betrokken ’burger aan de andere kant. Is het dan vreemd dat meer dan 30% van alle burgers geen enkel vertrouwen meer heeft in overheid en politiek.
Een groter gevaar dan ‘islamisering’ in onze samenleving wordt gevormd door het virus van uitstoting en criminalisering van grote groepen burgers die om uiteenlopende redenen niet in staat zijn te participeren zoals de bovenwereld van politiek en bestuur dat bepaald heeft.
Meer en meer lijkt dit een onaantastbare wereld, waarop de burger alleen invloed uit kan oefenen door een keer in de vier jaar te gaan stemmen. Een wereld waarin aan de bovenzijde zelfverrijking en hebzucht aan de orde van de dag zijn, terwijl aan de onderzijde onbetaalbare boetes worden uitgereikt aan burger die onbetaald dat doen waar ze goed in zijn en waar hun hart naar uitgaat.
Begrijp ik dan goed dat het ‘nieuwe denken’, dat verbonden is aan de transities in het sociaal domein exclusief geldt voor de burger en niet hun bestuurders?
Moet ik dan blijven geloven dat je met partijpolitiek gekrakeel de grote maatschappelijke problemen effectief aan te kunt pakken?

Burenhulpdienst
Moet ik dan rond alle bezuinigingen in zorg+ welzijn de hoop blijven koesteren dat er met ‘minder geld meer kwaliteit’ geboden kan worden, terwijl de wachtlijsten in de zorg nu al schrikbarend oplopen?
En dat het de burger is die op basis van het nieuwe paradigma ‘de burger aan zet’ de zelfredzaamheid gaat organiseren en om daar vervolgens een aanslag voor te ontvangen in verband met geleverde burendiensten?
Dan vraag ik mij af welke gek ik ben die in mijn wijk met enkele medestanders probeert een burenhulpdienst van de grond te trekken opdat overbelaste hulpverleners in de nabije toekomt een groot deel van hun zorgaanvragers naar ons gaat verwijzen als zijnde ‘geïndiceerd’ voor burenhulp.
Veel gekker moet het niet worden!